Category: पु.ल. देशपांडे

मी एकदा आळीत गेलो चाळ घेऊन बाहेर आलो तोंडात भरली सगळी चाळ मी तर मुलाखाचा वाचाळ कधी पायांत बांधतो चाळ उगीच नाचतो सोडून ताळ वजन भारी उडते गाळण पायांचीहि होते चाळण गाळणे घेऊन गाळतो घाम चाळणीमधून चाळतो दाम चाळीबाहेर दुकान माझे विकतो तेथे हंसणे ताजे ‘ खुदकन् हसू ’ चे पैसे आठ ‘ खो खो खो ’ चे एकशे साठ हसवण्याचा करतो धंदा कुणी निंदा – कुणी वंदा कुणाकुणाला पडतो पेच ह्याला कां नाही लागत…

For marathi Reader,समजा, कुणी तुमच्या मुस्काटीत मारली तर..पु.ल. देशपांडे “घाबरू नका-मारा बुक्की.” मी उगीचच टिचकी मारल्यासारखी बुक्की मारली. “असे घाबरता काय? हाणा जोरदार बुक्की! अहो एका बुक्कीत आम्ही सुपारीची भुगटी पाडीत होतो.” “वा हॅ हॅ…” माझी क्षीण हास्य. क्षणापूर्वीच तर हा म्हणाला होता की आपल्याला सुपारीच्या खांडाचेसुद्धा व्यसन नाही म्हणून. “हसण्यावारी नेण्यासारखी गोष्ट नाही बंधो. येत्या नारळी पौर्णिमेला पंचाहत्तर पुरी होताहेत-दात पहा.” `अहा मज ऎसा दैवहत प्रा आ आ आ आ आणीखचित जगती या दिसत…